Extra podcast: (De reguliere podcast verschijnt deze week iets later op onze site.)
Donderdagochtend 19 mei 2022 kwam het bericht tot ons dan Jacky Hagemann is overleden.
Zij was, evenals haar man Louis Hagemann, te horen in onze eerste podcast ooit.
Frans Douw blik in deze extra podcast terug op het leven van Jacky en leest een in memoriam voor die hij voor haar schreef:
In memoriam Jacky Hagemann.
(Jacqueline Johanna Kallenbach)
19 mei 2022
“Ze kunnen de pleuris krijgen”, klinkt het door de telefoon, in onvervalst Amsterdams. Jacky en ik hebben het over hoe DJI met COVID-19 omgaat. De plastic schermen, de langdurige afzondering op de eigen cel, het beperken van gedetineerden terwijl elk personeelslid zich zonder masker van buiten naar binnen en over alle afdelingen en weer naar buiten beweegt. Jacky en haar man Louis Hagemann (die een levenslange gevangenisstraf uitzit) vinden de omstandigheden niet menswaardig en weigeren daar al twee jaar gebruik van te maken.
Jacky was een vrouw van de wereld. De uitdagingen die ze op haar levenspad tegenkwam trad ze met dapperheid en vurig temperament tegemoet. Ze was puur en “echt”, zelf goudeerlijk en recht door zee en kon niet tegen onrecht. Jacky accepteerde geen bullshit van anderen. Tegelijk was ze warm, liefdevol en loyaal door dik en dun. Ze dacht altijd aan anderen, meestal meer dan aan zichzelf. Haar drie dochters heeft ze voor het grootste deel alleen opgevoed tot prachtige mensen. Haar kleinkinderen noemde ze “de wereld”.
Jacky en Louis hadden vroeger verkering met elkaar gehad die was uitgeraakt. Later, toen Louis in de gevangenis zat kwamen ze weer met elkaar in contact en bloeide de liefde weer op. Echte liefde kan door niets worden tegengehouden, niet door de hoogste en niet door dikste muren. In 2008 trouwden ze in de gevangenis van Scheveningen.
Louis zit in de gevangenis waarvan ik lang directeur was. Hij is een voormalige Hells Angel die is veroordeeld tot een levenslange gevangenisstraf voor het doden van een vrouw en haar twee kinderen. Louis heeft dat altijd ontkend en Jacky heeft met alle vuur dat in haar zat (en dat was veel) gevochten voor een eerlijk herzieningsproces. Er is ruimschoots voldoende aanleiding om de zaak opnieuw door de rechter te laten beoordelen maar in ons land wordt er alles aan gedaan om herziening te voorkomen. In mijn boek “Het zijn mensen” kunt u het verhaal van Louis lezen. Na mijn pensionering ben ik goede vrienden met Jacky en Louis geworden. Ik ging bij Louis op bezoek, soms alleen en soms met Jacky.
Samen met Stefan en Steph richtten we het Platform Relaties van Gedetineerden op, we gingen de barricades op en organiseerden een dag voor achterblijvers. Daarnaast bestookte Jacky politici, bestuurders en anderen met haar scherpe pen in haar strijd tegen onrecht.
Tot het laatste bleef ze aanwezig en zichtbaar, maar de energie om het gevecht aan te gaan werd wel minder. Als ik raad nodig had dan belde ik haar en maakte ze altijd wijze opmerkingen waardoor ik verder kon.
Gelukkig heeft Louis Jacky twee keer onder begeleiding op haar sterfbed kunnen bezoeken en hebben ze samen nog kunnen praten. Twee zielsverwanten en geliefden, tot het laatst toe. “Ik houd een plekje voor je vrij”, zei Jacky. Want zo was ze.
Rust zacht lieve Jacky, bedankt voor alles en voor wie je was.
